Sinecek var.




İnsanoğlunun mutlu olması bu kadar zor mu diye soruyorum bazen kendime; sonra, bir durak kestirmeye çalışıyorum gözüme, duracak; "evet, burası" diyebileceğim bir mutluluk durağı. En acısı; son durağı beklerken; son durağın hangisi olduğunu bilemememiz. Zirvedeki durakta inip, en büyük mutlulukları yaşamak yerine; Bu kendini tekrar eden otobüsle; en baştan en ufaklarından başlamak zorundayız mutlulukların. Bir yerde durmamız gerekiyor mu? Son durak hangisi? Bunun telaşı ve bilinmezliği de; yaşam oluyor işte. Daha fazlasını istemek ve yetinmek, çabalarımızı ve tembelliklerimizi simgeliyor. Siz hangi duraktasınız? Cevabı, hayatın sırrına ermeye yardımcı küçük bir parça.

-Ahh düğmeye basar mısınız lütfen!? Ha siktir ya!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mor Yumurta Turşusu

Resim
Alışveriş merkezleri o kadar da kötü yerler değilmiş. İçerisi ferah ve temiz. Şimdi anladım insanların buralara neden bu kadar çok geldiğini. Kendini önemli ve zengin hissediyor insan. Halk olarak en büyük ihtiyacımız bu galiba. Bir gülümsemeye, ufacık bir ilgiye aç ırkım; parasını veriyor, gülücük ve önem satın alıyor kendine. Asansörün önündeki kuyruğu görünce, yukarı çıkan merdivenin yerini keşfetmek için hızlıca göz gezdirdim. Merdivene ulaşmak için, neredeyse zemin kattaki tüm dükkanların önünden geçmek zorunda kaldım. Güzel bir pazarlama stratejisi bence. Merdivenler yürümeye, ben durmaya başlayınca; Karımın, sabah çıkarken elime tutuşturduğu çantanın içindeki pusulayı çıkardım. "Yürüyen merdivenle 3. kata çıkınca hemen sola dön bebeğim. 6 dükkan sonra (7 de olabilir canım :)) sağ tarafta Zara'yı göreceksin. Deniz Katmer'i bulacaksın. Ben kendisiyle telefonda konuştum. Çantayı ver, diğer çantaları alıp gel bebeğim.  Not: Bana hediye almak istersen, h...
Devamı

Saçlarım on numara görünüyordur kesin. Fena rüzgar var çünkü.

Resim
Nasıl daldım manzaraya bilmiyorum. Aşağıya düşerken düşündüğüm tek şey; Annemin sözünü dinlemeyip yine atlet giymeyişim. Soğuk rüzgar, demir bir kırbaç gibi vuruyor belime. Kesin hasta olacağım. Sohbet ediyorduk. Ben tam nasıl sevdiğimi, ne kadar sevebileceğimi anlatıyordum. Son hissettiğim sırtımdaki sıcacık eller. Sarılacak zannettim yine. Sımsıkı sarılmayınca sevemezdik de biz (Çok defa kemik sesi duymazsam, bırakmazdım). Gökyüzüne bakıyorum da; Şimdi baya baya bu güneş batacak öyle mi, ben yokken? Yine akşam olacak? Emekçi abiler ellerinde ekmekleri, sigaradan sararmış bıyıklarıyla evlerinin yolunu tutacaklar. Esnaflar gürültülü kepenklerini kapatacaklar. Berberin çırağı, saçlı havluyu sallarken kapının önüne, şöyle bir sağa sola bakacak; Gece yatmadan önce hatırlamak için ufak bir fantezi yakalama umuduyla. Hiç konuşmayan yaşlı teyze yine camdan geleni geçeni izleyecek. İtiraf ediyorum. En azından o teyzenin benden önce ölmesi gerekiyordu diye düşündüm bir an için. Belki ...
Devamı

Yüce yaratık; İnsan!

Resim
Hayat umarım bize istediklerimizi verir diyesim geliyor da bazen; insanız deyip sessizce geri alıyorum dileğimi. Hiçbir çokluk insanın ihtiyacını karşılayabilecek kadar çok değil ve hiçbir güzellik tatmin edecek kadar güzel değil biz insanları. Ne kadar çok olsa, o kadar az gelir. Düşünüyorum da; ne kadar aciz bir yaratık insan. Hep mükemmel olduğundan bahsedilir oysa. Tavuklar mesela; tüm dilekleri ‘daha fazla‘ yem! Karnımızın doyması hiçbir zaman yetmedi bize. Bu kez daha iyi yemekler için çalışmaya, çalmaya, vurmaya, öldürmeye başladık. Daha iyi elbiseler giymek için, çok değerli o zamanımızı daha çok çalışmaya ayırdık. En iyi arabaya veya en azından bir arabaya binmek için; önce arabayla gitmek zorunda kalacağımız bir iş bulduk kendimize, sonra o arabayı yürütecek benzini satın almak için daha çok çalıştık. Onların arabası daha güzel dedik, biraz daha fazla çalıştık ve daha iyi bir araba aldık. Artık her gün işe arabayla gidemiyoruz; malum depo boş olunca gitmiyor. Daha önc...
Devamı